Bijna tien jaar lang kon ik mezelf medewerker van Ecomare noemen. Maar nu sla ik een andere weg in. Zelfs letterlijk, want ik ga met mijn vriendin het lange afstandspad door Nieuw-Zeeland lopen! Het is een hele stap, want ik heb bij Ecomare veel meegemaakt en gedaan. Dit weblog gebruik ik dus om terug te kijken op tien jaar Ecomare.

Ook technische dienst

De eerste acht jaar werkte ik twee dagen per week in de dierverzorging en twee bij de technische dienst. Ik vond dat een leuke afwisseling. Toch koos ik er twee jaar geleden voor om mij helemaal op de dieren te gaan richten. Dan betekende ook dat ik hier mij wat meer in kon gaan verdiepen.

Olieramp

Eén van de gebeurtenissen die heel veel indruk op mij heeft gemaakt was de olieramp in Rotterdam, waarbij honderden knobbelzwanen besmeurd raakten met stookolie. We zijn toen gaan helpen wassen; om toerbeurt waren we met dierverzorgers en vrijwilligers van Ecomare in Hoek van Holland. Daar was door Rijkswaterstaat in samenwerking met SON-RESPONS en Stichting Sea Alarm een enorm noodhospitaal opgezet, met alle benodigde faciliteiten. Zo’n gebeurtenis vergt een hoop flexibiliteit en kost veel energie, maar het geeft ook heel veel voldoening en saamhorigheid.

Samenwerken

SON-RESPONS is een samenwerkingsverband van kustasielen, opgezet om bij calamiteiten snel en gecoördineerd te kunnen handelen. We oefenen met elkaar en gebruiken dezelfde protocollen. Dit, en alle andere manieren van samenwerken met collega’s, vind ik heel inspirerend. Hierdoor heb ik allerlei medewerkers en vrijwilligers uit andere opvangcentra leren kennen, allemaal met een grote passie voor dieren. We wisselen kennis en ervaringen uit, geven elkaar advies en helpen elkaar.

Gewetenskwestie

Mijn hart ligt vooral bij de vogels en de opvang. Als veganist heb ik een dubbel gevoel bij het houden van dieren in gevangenschap, al merk ik wel dat ik dankzij hen kennis kan overdragen aan onze bezoekers. Als ik bijvoorbeeld in het Zeeaquarium vertel dat de paling op de rode lijst van bedreigde diersoorten staat, dat echte kweekpaling niet bestaat en het dus eigenlijk heel raar is dat er nog steeds paling wordt verkocht, blijkt dat geregeld nieuwe informatie voor mensen. Welke conclusie ze daaraan verbinden is aan hen, maar ze hebben in elk geval iets geleerd.

Het was een mooie tijd bij Ecomare. Over een jaar zijn we terug en kom ik zeker kijken hoe het met de dieren (en mijn collega’s) gaat. Tot dan!