Onlangs hebben we afscheid genomen van onze grijze zeehond Bram. Met haar 45 jaar was ze een hoogbejaarde dame. Ik weet niet anders dan dat Bram er was. Als ik terugkijk naar de jaren waarin ze leefde, voel ik verwondering over alles wat zij heeft meegemaakt. Bram is in 1974 opgevangen, ze was toen nog geen jaar oud. Ze werd opgevangen door Gerrit de Haan, de directeur van het toenmalige Texels Museum. Bram was dus niet alleen onze oudste zeehond, zij was langer bij Ecomare dan wie dan ook!
Bijzonder, een grijze zeehond!
Bram was een van de eerste grijze zeehonden die door Gerrit de Haan is opgevangen. Tegenwoordig is de aanwezigheid van grijze zeehonden in de Waddenzee vanzelfsprekend, maar in 1974 was deze soort hier zeldzaam. Nadat ze vanaf de jaren tachtig van de vorige eeuw meer bescherming kregen begon de populatie bij Groot Brittannië te groeien en zijn ze gaan uitwaaieren naar het Nederlandse deel van de Noordzee.
In het begin
Toen Bram gevonden werd, heette Ecomare het Texels Museum. In januari 1975 verhuisde het museum vanuit het bos naar de huidige plek bij De Koog. Het kreeg toen ook een nieuwe naam: Natuurrecreatiecentrum. Volgens het jaarverslag van 1974 waren er op dat moment 27 gewone zeehonden en 5 grijze zeehonden in het museum. Bram was een van de vijf grijze zeehonden. De dieren verhuisden natuurlijk mee; dat was de eerste keer voor Bram, maar niet de laatste!
Nieuwe bassins
In alle jaren dat Bram bij het museum leefde, heeft ze heel wat veranderingen meegemaakt. In 2011 werden de bassins bij Ecomare vernieuwd en de zeehonden verhuisden daarvoor tijdelijk naar ’t Horntje, naar de oude bassins van het NIOZ. De groep grijze zeehonden bestond toen uit drie dieren: Bram, Fokje en Annie. Bram was het meest dominant in de groep, dat is tot het einde zo gebleven.
Bram kon je in de meest vreemde houdingen aantreffen
Gedrag
Bram was een eigenzinnige zeehond. Dat maakte haar geliefd bij mij en mijn collega’s. Wij hadden echt een zwak voor haar. Bezoekers konden soms erg van haar schrikken als ze weer eens lag te slapen op de bodem van het bassin. Dat zag er griezelig uit, mensen dachten dan vaak dat ze dood was. Een zeehond in rust kan heel lang zijn adem inhouden en Bram kon het wel 20-25 minuten volhouden om zo onderwater te blijven liggen. Niet gek dat mensen dan ongerust werden!
Vriendschap
In het algemeen zeggen we dat zeehonden geen verbintenissen aangaan. Ze leven wel naast elkaar, maar niet echt met elkaar. Toch waren Bram en Annie een echt span. Ze zochten elkaar vaak op en vooral in de paartijd waren ze erg met elkaar in de weer. Annie was dan ook duidelijk van slag toen Bram overleed. Ook wij dierverzorgers moeten er erg aan wennen dat Bram er niet meer is.
Bram en Annie waren goede maatjes